Tonino Cantelmi, Marco Scicchitano - Jak wychowywać do bycia kobietą i do bycia mężczyzną. Poradnik

Niniejsza publikacja jest adresowana przede wszystkim do młodych pianistów. Gdyby jednak trafiła w ręce wokalistów, dyrygentów i reżyserów, mogłaby pobudzić ich do refleksji i ewentualnej rewizji niektórych poglądów. Przedstawione w niej wywody opierają się głównie na doświadczeniach Autorki, zdobytych podczas dwudziestoletniej współpracy ze śpiewakami. Zostały poszerzone o przemyślenia związane z bogatą literaturą z zakresu pianistyki, kameralistyki, psychologii, historii kultury, pedagogiki fortepianowej i wokalnej. Całości dopełniają odniesienia do biografii kilku wybitnych artystów. Skromną ilustrację niektórych zagadnień opisanych w powyższej publikacji mogą stanowić nagrania wymieniowe w załączonym wykazie.

Czy chciałbyś, by dziecko mówiło do ciebie "tatusiu"?
By z utęsknieniem czekało na twój powrót z pracy i rzucało ci się na szyję?
Jeśli tak, ta książka jest skierowana właśnie do ciebie.
W barwny sposób opowiada o tym, jak stawać się tatusiem.

Bycie tatusiem to wspólne patrzenie na gwiazdy, zabawy na podłodze i oglądanie dziecięcych filmów. To także uczenie szacunku wobec innych, wrażliwości na przyrodę i bezwarunkowej miłości.
Daniel Driscoll doświadczył takiego właśnie wejścia w dziecięcy świat z nadzieją, że stanie się dla dzieci przykładem, do którego będą się odnosić przez całe swoje życie. Daniel, jak każdy ojciec, doświadczył też wielu trudów i niepowodzeń. Czasem zachowanie dzieci doprowadzało go do łez i rezygnacji. Ale nad tym wszystkim górowało poczucie, że "czymś wyjątkowym jest bycie tatusiem".

Książka Pani dr Anny Seredyńskiej zasługuje na uwagę, gdyż jest to interesujący i ważny głos w debacie - niestety ostatnio raczej rzadkiej - nad profesjonalnym przygotowaniem pedagogów, zwłaszcza w aspekcie ich postaw. (…)
Pierwszą zasługą Autorki recenzowanej pozycji jest (…) zwrócenie uwagi na konieczność selekcji kandydatów na pedagogów, a następnie otoczenie części z nich pomocą psychologiczną, by lepiej wypełniali swój zawód. Autorka wskazuje na konkretne formy takiego wsparcia, a jej propozycje należy uznać za cenną inspirację.
Drugą zasługą jest pokazanie - na podstawie badań empirycznych - iż jednym z głównych czynników ryzyka wypalenia zawodowego u pedagogów jest ich niedojrzałość osobowa, przejawiająca się w tzw. niespójności między deklarowanymi wartościami, a odczuwanymi i zaspokajanymi potrzebami. Pomoc psychologiczna miałaby na celu przezwyciężenie owych niespójności, a tym samym redukcję ryzyka wypalenia zawodowego.
Trzecią zasługą jest przybliżenie czytelnikowi koncepcji włoskiego jezuity-psychologa L. Rulli, która - choć wyrosła w innej epoce i środowisku - może być pewną inspiracją dla osób zajmujących się profesjonalnie doradztwem, zwłaszcza w odniesieniu do osób zaangażowanych w działalność pomocową.