Chopin Fryderyk

Prawie żaden cykl utworów fortepianowych nie może się równać z magnetyczną atrakcją „24 preludiów” Chopina, opublikowanych w 1839 r. Schumann nazwał je „szkicami, początkami etiud, ruinami, […] ruinami, zabłąkanymi zębami orła, wszelkimi nieporządkami i dzikim zamieszaniem”. Christoph Flamm krytycznie ocenił źródła, ujawniając nowe odczyty tego znanego tekstu muzycznego. Hardy Rittner, uzupełnił palcowanie Chopina z historycznej perspektywy. Dostarczył także cennych uwag na temat praktyki wykonawczej, zwłaszcza w odniesieniu do pedału, rubato, utajonej polifonii, legato i percepcji dźwięku przez Chopina.

W latach 1845/46 Chopin skomponował inspirowaną bel canto „Barcarolle” Fis-dur op. 60, który stał się wzorem dla kolejnych generacji kompozytorów. W swojej ocenie rozbieżnych, a nawet częściowo sprzecznych źródeł - z powodu różnych sposobów zapisu (Stichvorlagen) dla pierwszych wydań publikowanych niemal równocześnie w Paryżu, Londynie i Lipsku - redaktor uzyskuje nowe spojrzenie na zagadnienia wykonawcze i interpretacyjne, szczególnie dotyczące problematycznych fragmentów.

Pytanie: Dlaczego Drożdżowski przekłada Chopina z klawiatury na gitarowe progi? - jest pytaniem nie na miejscu. Można snuć w tym miejscu różne teorie i każda z nich byłaby dobra, ale po co? W muzyce Chopina jest coś niezwykłego, co trafia do wnętrza przeciętnego człowieka, nawet wtedy, gdy się tego nie spodziewa. A jak trafia ona do nieprzeciętnego?

Pytanie: Dlaczego Drożdżowski przekłada Chopina z klawiatury na gitarowe progi? - jest pytaniem nie na miejscu. Można snuć w tym miejscu różne teorie i każda z nich byłaby dobra, ale po co? W muzyce Chopina jest coś niezwykłego, co trafia do wnętrza przeciętnego człowieka, nawet wtedy, gdy się tego nie spodziewa. A jak trafia ona do nieprzeciętnego? Otóż mamy możliwość przekonać się w przedstawionym zbiorze, który zawiera 22 utwory na gitarę.